चित्र आयुष्याचं

एका मैत्रिणीच्या कवितेवरुन सुचलेली ही कविता....

आज म्हटलं आयुष्याचं चित्र रंगवु
जमतयं का ते पाहु
वाटलं सोपं असेल
रंगीबेरंगी रंगात उठुन हि दिसेल

प्रश्न पडला रंग कुठले घ्यावे
सगळेच का फक्त आवडते घ्यावे
वाटलं आवडीचेच निवडावे
मनातले चित्र प्रत्यक्षात उतरावे

पहिला रंग घेतला मायेचा
चित्रात भास जाणवला त्या उबेचा
म्हटलं छान आहे हा रंग
आयुष्य खुलुन येईल ह्याच्या संग

नंतर घेतला तो मैत्रीचा रंग
हा हा म्हणता रंगत गेला
बरयाच जागा रंगवुन हि तो शिल्लक खुप
आयुष्याला लाभले एक वेगळचं रुप

एक एक रंग आशेचा, सुखाचा, आनंदाचा घेतला
एकमेकांत मिसळुन एक नवीनच रंग तयार झाला
तरी हि चित्रात खुप जागा होती
कश्याची तरी कमी वाटत होती

मग घेतला प्रेमाचा नाजुक रंग
मऊ-मखमली असे झाले चित्राचे अंग
या रंगाने रंगवले एक क्षणच मात्र
आयुष्याला लाभला एक अर्थ

मग घेतला एक रंग यशाचा
एक रंग किर्तीचा, न्‌ एक आस्तित्वाचा
त्याने कळला उद्देश
या आयुष्याचा,या जगण्याचा

सगळं कसं छान दिसत होतं
तरीहि मन काहीसं खिन्न होतं
मग नावडते म्हणुन पडलेले रंग उचलेले
आता तरी चित्र पुर्ण होतेय का पाहिले

एक एक घेतला दु:खाचा, निराशेचा रंग
त्यात मिसळला अपयश ,पराजयाचा रंग
उरलेत्या जागा सर्व भरुन गेल्या
चित्रातले रितेपण संपवुन गेल्या

साधं चित्र रंगवायला हि
आपण वापरतो रंगसंगती
मग आयुष्यात संकट,निराशा
अपयशाची एवढी का भिती?

दु:खाशिवाय सुखाला मजा नाही
पराजयाशिवाय यशाला कोणी विचारणार नाही
निराशा आहे म्हणुन तर आशा जिवंत आहे
आसु आहे म्हणुन तर हासु ला किंमत आहे

म्हणुन आवडीचे-नावडीचे असे काही नसते
प्रत्येकाचं एक ठरलेलं ठिकाण असते
कुठला रंग कसा वापरायचं ते आपणच ठरवायचं
नि आयुष्य एकदम रंगीत,सुंदर करायचं ...