हिरकणी

खुप दिवसांनी लिहित आहे, मध्ये लिहायला जमले नाही...म्हणजे टाईप करुन पोस्ट करायला वेळ मिळाला नाही...

हिरकणी


वेडीवाकडी वळणे घेत डोंगरावरुन उतरणारी पायवाट
आणि मातीत मिसळणारी ती गोरी पाऊले
वेडयासारखी ती पळत होती
पिल्लासाठी कोणी एक माऊली आसुसली होती

तिला स्वत:चाच राग आला
तिच्या गरीबेचा,असहायतिचेचा
पण काय करणार बापडी
परिस्थितीपुढे तीच हतबल झालेली

आठवली तिला कुणीतरी सांगितलेली हिरकणी
पण पोटाची खळगी भरण्यासाठी
ती रोजच डोंगर चढायची
एकदाच नाही तर ,रोज रोज हिरकणी व्हायची

अंधार ही आता चांगलाच तरुण झाला होता
सगळया जगाचा त्याने जणु ताबा घेतला होता
पण तिला कसलीच तमा नव्हती
ना खाच-खळगे,दगड-धोंडे ,काटे-कुटयां ची भीती

वेशीजवळ येताच पाहिलं
कुणी एक वासरु गाईला लुचलेलं
तिचं काळीज अधिकचं ओलावलं
भरल्या पान्हानं ती तशीच सुटली
अगदी पळतच......